ACININ ÇOCUKLARI ANNESİZ AĞLIYORDU

’Acýnýn çocuklarý annesiz aðlýyordu’
Aðlayan her sabahýn
Bir sebebi vardýr
Sevgidir insaný, içten içe yücelten
Kadýndýr insaný adam eden...

Açlýk insaný susatan
Seven sevdiðini unutur mu
Kýraç topraðýn çiçekleri
Kiþ geldiðinde
Þimdi nerede kaldý
Hepsi kayboldu gitti
Gül yapraðýný dökerse
Sevdaya gömülürmüþ
Þimdi gözyaþý düþer
Sesi daðlarý aþtý
Uyumadý bebekler
Annesiz aðlýyordu
Acýnýn çocuklarý
Gökkubbenin altýnda...

Bir kýþýn ordasýnda
Soðuklar dostu olmuþ
Unutulur insan
Hayatý son bulur
Kimin umurundadýr
Akmayan ýrmaklar
Solumayan yapraklar
Nefes bile alýnmaz
Çeþmeler susmuþ
Deðiþen yer yüzü
Ýs dolu gözlerinde
Küskündür hayatýna
Nasýr tutmuþ ellerin
Nazar deðmiþ bahtýna
Acý bir gülümseme vardý
Tükendi o sözleri
Uyumadý bebekler
Annesiz aðlýyordu
Acýnýn çocuklarý
Gökkubbenin altýnda...

Behçet Bük 1628/4.12.2016/Eskiþehir
Sosyal Medyada Paylaşın: