Ýnsan unutur mu kendini
Unuturmuþ meðer
Öyle savrulmuþum ki
Yorgun ruhum
Ümitsiz unutulmuþluðum
Ah! Kaderim, kederim, sebebim
Yaþamým sende kalmýþ
Yolun olayým
Canýn olayým
Seni sarayým
Derken ne bileyim inceden ince olduðunu
Dalýný kýrdýðýmý
Þu aranýp duran yokluðunla sýnanan ellerim
Dostum olan ellerini unutmadý
Sýcaklýðý hala avuçlarýmda, o ilk gün
Tutmasan da eskisi gibi
Dokunmasa da parmak uçlarýn
Bilmesen de sen kelepçeli yalnýz sana
Sadece ellerine deðil sevdam dediðim
Yar bildiðim
Parýldayan, ýsýtan, alev alev yakan
Ayný sabaha, ayný geceye bakan gözlerine
Kelepçeli gözlerim
Artýk utanmýyor aðlamaya
Kaç mendil ýslattýðýnýn önemi yok
Gülüþü yok
Iþýðý yok
Uykularý yok
Bir tek aþkýn var bahar gibi baþý döndüren
Tabiat gibi canlý, yeni
Gördüðüm
Açtýðým
Soluduðum
Ömür aðacým dökülüyor
Sen yüzüne sürgün olduðum, ses versen bana daðlarýn ardýndan
Dönsen, görsen, bilsen
Yüreðim nasýl kýrk kilit kelepçeli adýnla
Sen der kanar
Sen der yanar
Sen! sen der
Gelse de o son diyar
...
Açamam diyemezsin artýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.