Son Söz

eðilip yüreðine,
yüreðini dinlerdi hep
çok söz içerlerdi
çok görüntü yýkardý gözlerini
çok gürültü týkardý sözlerini
o kalabalýkken,o ne kadar da yalnýzdý
bir depremden çýktý
içine çekildi
çekildikce gönlüne
güçlendi yeniden
onarmaya baþladý kýrýklarýný
yakýp gereksiz kinini
eritti hüzün buzullarýný
sel sel oldu kurak topraklar
sahte gülücükler, yapmacýk göz kýrpmalar
anlamadan geçenlerden,
aldanmadan geçti
güneþ doðmuyordu bir süredir
bir ýþýk çekti kirpiklerinden
aydýnlýk bir bakýþ
bulutlardý üstünde duran
þu yaðan aþk
damla damla düþen bedene
soðuk bir rüzgarla esip göðsünden
þu yaðan aþkla
açtý kollarýný göðü kucaklayýp
esir miydi, neydi tüm sözler?
gergin dilleri tutan yürekler miydi?
yoksa inatlar mý?
þimdi aðýr aðýr terkediyordu
o kenti...
belki de artýk
her kent yalnýzdý
þimdi agýr aðýr tekliyordu mutluluk
nemli akþamlar kalabalýk
ve su tutmazdý sokaklar
hafif hafif çiseliyordu,
kaldýrýmlarda insanlýk
fakat nasýl ilerleyecekti
ayrýlýðýn yolundan
eksilecekti sesler,zarif haller
ve yol iþareti gibi cilveli edalar
nasýl bulacaktý yerini gözler
bir denizden cýkýp
bir havuza girmek
belki de ummadýðý bir kapýda
amansýz bir hastalýkla inlemek
bir çekirdek düþmüþtü cennetten avcuna
gömmek þimdi yüreðe
ya çürütmek ya büyütmek için
ve bu þiir bitmeliydi
ve bu þiirden gitmeliydi artýk
son bir kez tekrar dönüp baktý
kapýsýna bir papatya býraktý
ve son sözü,
kendine iyi bak’tý...
Rüzgar
Sosyal Medyada Paylaşın: