BOŞ TESELLİ

agopun meyhanesindeyim vakit gece yarýsý
sanki çare olacakmýþ gibi
içkimi yudumlayýp demleniyorum aðýr aðýr
unutmak istiyorum yaþananlarýn býraktýðý hasarlarý
atmak istiyorum üzerimdeki aðýrlýklarý
herkes kendi halinde
kimi üzgün kimi neþeli
yüzlerde çeþit çeþit ifade
çalýyor pikapta hicaz bir þarký
ediyor eþlik kederlere
loþ ýþýklar altýnda içeri girer bir kadýn
indirir gözlüðünü gözlerine tanýnmak istemez
gezer masalarda tek tek gözleri
üzgün ve bitkin bir halde biçare
belliki aradýðý yoktur içeride
oturur en tenha köþede ki masaya
bir sigara çýkarýr ve yakar
seslenir meyhaneciye
masayý donat der usulca
bir kaç çerez ve rakýsý almýþtýr yerini
yarýþ edercesine çeker sigarasýndaki dumaný
fondipler kadehindeki son yudumu
sýðýnmýþtýr alkole
çoktan yarýlanmýþtýr sakin
arada kesik kesik öksürüyordu
boðazý yýrtýlýp ciðerleri parçalanýrcasýna
kendinle bir hesaplaþma içindeydi sanki
ne olacaksa olsun der gibiydi
hayatý hayalleri geleceði tükenmiþti
içtiði o son yudumda bitmiþti zaten hayalleri
müziðin sesi yükseldikçe kapanýyordu gözleri
masanýn üstüne düþüyordu baþý
anlýk avuntular da son bulmuþ
kalmýþtý gerçeklerle yüzyüze
belli ki derindi yarasý
meyhane çözüm deðil
unutulmuyor aþk acýsý ...





Refik
27 . 11 . 2017
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: