Bu kadar tatsýz bu kadar tuzsuz muyduk Otururabilir miydik yerimizde Hop oturur hop kalkardýk Severdik sevilirdik Beraber güler/ beraber aðlardýk Bilmezdik paranýn yeþilini Biz ortasý delik paralarla büyüdük Giyerdik eteðimizi boyumuza göre Sürerdik rujumuzu büyüdüðümüzde Kara gölge yoktu üzerimizde Sevgiliyle kolkola gezer Bakýþýrdýk kafe de Bazen biramýzý tokuþtururduk herkesin içinde Kimse yan bakmazdý Herkes biz gibiydi O zaman. bu zaman arada kýsa bir ömür var Biz mi koruyamadýk kendimizi Nasýr tutmuþ elleriyle saçýmýzý okþayan dedelerimize Ne diyeceðiz? O kadar mý zordu satranç Þah ve mat mý olduk? Yenildik mi þimdi? Gülce Þeren/ 07.06.2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülce Şeren Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.