Kaç ömür tanýdým, gittiler, unuttum; Her yanýmýz ertelenmiþ yaþam mezarlýðý! Kentleri kuþatan çok boyutlu öfke, Kendimiz olamamanýn o tuhaf uzaklýðý...
Sanýrsýn insanlýk ölçüsü, sadece iktisat; Kocaman evler, kolda saatler, cipler... Ýdeal diye önümüze sürüyorlar, Kalpleri buran, hapseden görgüsüz yalaný!
Hak üstüne kurulmadýkça dünya, Gerçek sevgiyi bilmeyecek kimse. Obez beden içinde nice þiþkin ego, Düzmece bir kalkýnma masalý!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.