Bardaðý taþýran aklýmý sildim
Müfrit kederlerimi öldüm köprüde
Daðlý sevincimle ördüm ben bu ikili yalnýzlýðý
Katý kalbimi serpiþtirdim hayasýzlýða
Kalabalýklarý çimdikleyen elim çýktý ruhumdan
Miladýný gördü müþfik anneliðin
Cepleri bilmece dolu bu kadýnlýðýn
Astarý da yoktu aslýnda
Nükseden kelimeleri ayýk tuttum yaðmada
Yoktun sen gelin sesinle üþüyordun hala
Ayný iklimlerden geçerken bedenimiz
Kendini sýðýnýrdý her arzulamasýna
Rüzgarý göçerten sessizliðimi savurup
Körebesi oynuyordu zihnimde aþk
Sarý satýrlara sinmiþ kalp aðrýlarý konardý
Uçuk umutlarýn yüzleþtiði ufuklarýma
Metanetli þarkýlarla direnirdim ayrýlýða
Bir vuslat bahanesi tutarak yýldýzlardan
Ýmrendirirdim kendimi anneliðine
Olman için ah ne çok uçurtma oldum