SEVEBİLDİĞİM KADAR İNSANDIM...

Bir parantez açtým saðýma,
Varabildiðimi týktým kapamadan pencereyi,
Açýk tuttuðum kapýsýný
En iyi dileklerimle týrmandým yüreðine
Tanýdýðým tanýmadýðým kim ise
Beyhude bir dokunuþla da
Asýldým tepesine.

Solumda saðdýcým sevgiyi özene bezene
Giydirdim.
En cafcaflý rengi serdim ayaklarýna
Esin perimin:
Umdum, umarsýzlýðý gömüp
Hüznün yanýna ve
Soludum neþeyi
Kabul görür umuduyla
Teftiþe çýktým
Sepetimde renklerin cümbüþü,
Kolumda sevdanýn rüþtünü
Ýspatlayan bir çaðrýyla
Bezedim yüzümdeki gülüþü
Çaðlayan misali.

Çaðlarýn ötesinde
Bir yürüyüþün arifesinde
Kutsarken Tanrý
Yeryüzündeki cümbüþü
Kýlýksýz bir derviþ misali
Büründüm sessizliðe
Sesin uzamýnda
Hasretin de tutsaklýðýnda
Gönül gözümün seyrinde
Kabul gördüm
Mihrabýmda aþký
Yanaðýmda gamzeyi
Boyutsuzluðunda aþkýn
Nazenin bir sevgili belledim
Gelip geçici olsa da
Kanadýmdaki yavru serçeyi.

Ve bir anne þefkatiyle
Savdým kötüyü baþýmdan
Saldým umudu hepten
Solmadan güneþi tutsak eyledim
Silmeden gök kubbedeki pencereyi
Bir yol tutturdum kendimce.
Kesmelerini görmezden geldiðim
Her cümleyi de saf tuttum
Sevdamýn nazarýnda
Bir çocuk saflýðýnda ve
Sadece yürüdüm, yürüdüm.

Yükümdeki her heceyi ektim
Yüreðin tarhýna
Günü biledim
Geceyi bile aydýnlýk bildim
Bilinmezin kucaðýna sýðýndým
Sadece bir çocuk saflýðýnda
Gömdüm laneti, kini, nefreti
Kursaðýnda kimin kaldýysa
Ve bile bile lades dedim
Son bir hece belledim
Aþk’ý:
En nazenin
Ve en vakur týnýsýyla
Boca ettim evrene:
Kanarken bilinmeze
Kandýðýmý bile bile
Sevdim.

Sevebildiðim kadar insandým
Ne de olsa
Mahþerin kapýsý henüz açýlmadan
Gonk sonu vurmadan.



Sosyal Medyada Paylaşın: