Gözlerini yavaþça kapat..
Düþünme artýk..
Kafanda dönüp dolaþan sözler midene vurduðunda,
En çok sen anlayacaksýn beni..
Sabahý yok mu dediðin gecelerde,
Ay ýþýðýnýn o sönük karanlýðýna teslim olacaksýn..
Aðlayacaksýn..
En az benim kadar..
Güneþ doðduðunda sen hâlâ ayakta olacaksýn..
Ýzmaritlerle dolu yataðýnda hiç dinmeyecek acýlarýn..
Hani geçer gibi olacak ama,
Sonra daha da þiddetlenecek..
Umursamayacaksýn sonra..
Zamanýn bir anlamý kalmayacak..
Mahkum olduðun o koca beyninin içinde,
Küçücük umutlarla yaþayacaksýn..
Ölmek isteyeceksin ama hergün ayný þikayetlerinle devam edeceksin hayata..
Her günün ayný geçecek..
Kimsen kalmayacak..
Ve zaten kimseyi istemeyeceksin etrafýnda..
En sevdiðin þarkýdan bile nefret edeceksin..
Aynaya baktýðýnda tanýmayacaksýn kendini..
Ve Kafaný kurcalarken tüm bu sorular,
Sen cevapsýz kalacaksýn..
Yaþayacaksýn..
Hergün ölmek ama bir gün yeniden can bulmak için..
Hani sonbaharda yapraðýný döküp,
Ýlkbahar da çiçeklerine kavuþmak için sabreden bir gül misali..
Dikenlerin kalsa da sadece,
Ve kimse yüzüne bakmasa bile..
Sen yine bir gül olmak için,
Yaþayacaksýn!!
Enes Gökhan..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.