ÖLÜ BİR ŞİİR OLMAKTAN GAYRİ...
Þimdi evet, þimdi öfkeli bir yýldýz olmak vardý
Yine geceyi boykot eden;
Belki de derli toplu bir günce
Yine güneþin ýþýðýna hasret.
Belki de ölümüne sevmek vardý;
Yine evrenin arz ettiði
Ve kaçarken kovalanmayý þerh düþen o kaderin izi.
Hadi, yitip git sen de, demekse meziyet
Ölü bir þiir olmaktan gayri ne mi gelir elden
Demeyi düþünmek bile haylice eziyet.
Gün de þaibeli ömür de;
Þiir de ýslak zemin de;
Belki de eremediðim mertebeye özlemim
Her günü derleyip de þiir tadýnda
Sevgi kadar elzemim.
Hakkýn rahmetine nasýl ki doyamaz benlik
Bir ucundan da sen tut þu þiirin,
Demek bile gönlün mabedi;
Sunumunda ne ise ömürlük duygulardan çýkýp da yola
Varmakla dönmek arasýnda
Attýðým sayýsýz çentiðin þerrine binaen
Bir de sabrýma katýk yaptýðým
Þükür giyindiðim ömre hürmeten.
Sonlarý nasýl ki sevmedim
Ne sonlandýrmayý ne de solmayý diledim
Yine de hecelerime serdiðim rehaveti kucakladý meleklerim
Ben ki hasretin nazarýnda þaibeli bir hayaletim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.