Aklým ayaklarýmýn altýnda..
Zaman diye bir kavramý benimsiyemiyor artýk benliðim..
Ve Hüzün dolu bakýþlarýmý gizleyip,
Mutluluk maskesi ile dolaþýyorum ortalarda..
Þafak vakti aralanýyor gözlerim..
Gecenin sarhoþluðu hâlâ üzerimde..
Ölü hücrelerimi kemirirken düþüncelerim,
Aklýmýn hâlâ yerinde olmasýna þaþýrarak uyanýyorum Bir güne daha..
Toprak altýndaki bir cesedim yeryüzünde sanki..
Ama çürümüyor, kokmuyor bedenim..
Hapsolmuþ gibiyim kafa tasýmýn içine..
Her yer karmakarýþýk ve ben tutsak..
Ne kadar çabalasam da kilitlerini çözemiyorum aklýmýn..
Hayallerime bir býçak saplanmýþ ama acý duyamýyorum sanki..
Delirmek için onca sebebim varken insanlara akýl verirken buluyorum yine kendimi..
Dengemi bile zor saðlarken elinden tutuyorum onca kiþinin..
Bomboþ bir sayfayým hayatýn o toz tutmuþ raflarý arasýnda þimdi..
Hani kimsenin hatýrlamadýðý Önemsiz bir an, virane bir þehir misali..
Her gün ölümü beklerken yeniden can bulan,
Ak(ý)l’ýmýn hastasýyým..
ENES GÖKHAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.