Şiddetli manolyaların açtığı çiçek

uçaklar gökyüzünü kesecek
eskimiþ mavilerden þýmarýk kýrmýzýya...
suyun demirden yüzünü öpecek martýlar...
bir gündüzün aydýnlanmasýndan dünyaya,
topraðý yýrtýp yükselecek hayat
kocaman kayalarý yerinden oynatarak...

sokaðý yürüyüp bitiren ayaklar,
kapýlarý açan eller,
bütün o büyülü þeyler, hep bakmadýðýmýz yerlerdeler...
böðürtlen mevsimi kalýnlýðýnda yumuþacýk dikenler
ve günahsýz çocuklarýn çaðýrdýðý anneler
öyleyse çaresiz gelecekler!

çaresiz gelecekler, ve uzunlamasýna bir günü
biraz birkaç parçaya bölerken
isimleri büyütüp, hani yaþamak diyorsunuz adýna!
mutluluðu ve hüznü ölülerden sorarken...
bir duruþtan diðerine akan kan
kanýn iyi hesab edilmiþ mezar baþlarý
ýssýz tepelere çukurlar açan yalnýzlýðýnýz,
üç adým aþaðý beþ adým yukarý
ve mezar baþlarýnýn çaresiz manolyalarý

çocuklara iyi gelen þöyle birkaç asýr sonralarda
renklerin ve sýnýrlarýn birbirine karýþtýðý...
o vakit ne aþk gerçekleþecek
ne hayat, ne ölümü kýmýldayan þeylerin
ne de þiddetli manolyalarýn açtýðý çiçek...
Sosyal Medyada Paylaşın: