Anne

Sen meðerse hayatmýþsýn anne.
Evi ev yapan, sofraya lezzet katan senmiþsin.
Sen yüzümdeki gülümsemeymiþsin.
Bu dünyadaki en güzel kokuymuþsun anne.

Okul bir an önce bitip eve gelmek isterken,
Þimdi sensiz eve gelmek istemiyor caným.
Yemek vakti senin sesin gelmiyorsa mutfaktan,
O yemek boðazýmdan kolay geçmiyor.
Yatarken örtmüyorsun ya üstümü,
Gece rüya bile göremiyorum.
Yanaðýmdan yaþlar süzülürken,
Sensiz bir hayatýn zorluðunu anlýyorum.

Sana olan sevgimi göstermeyi beceremesem de,
Sensizlik en çok benim canýmý yakýyor.
Yokluðun fazlasýyla etkiliyor beni.
Ne kadar dik durmaya çalýþsam da,
Kokunun ve sesinin olmadýðý o evde bükülüyor boynum.
Bize can katan neþeni özlüyorum.
Nefesin, elinin deðdiði muhteþem yemeklerin burnumda tütüyor.
Sarýldýðýmda duyduðum huzur verici hissi,
Þimdi mumla arýyorum anne.
Sensizlik kýymetini çok iyi anlatýyor bana.

Ne olur dön anne,
Dön ve bizi yeniden biz yap.
Çünkü bizim sana ihtiyacýmýz var....
Sosyal Medyada Paylaşın: