GECENİN AYAZI

Karanlýðýn geçmesini beklerken sessizce
Bir feryat duyuyorum derinlerden gelen....
Çýðlýk çýðlýða kalmýþ bir çocuk sesi gibi sanki....
Aðlýyor nefes alabildiði aralýklarda...
Yolun ortasýnda annesini kaybetmiþ
Yapayanlýz kalmýþ yanýp sönen lambalarýn alacakaranlýðýnda....
Nereye sapacaðýný þaþýrmýþ
Önünü bile göremiyor caddenin kalabalýðýnda...
Seslere kulak veriyor
Anlamlý bir ifade arýyor insanlarýn bakýþlarýnda...
Bir an koþmaya baþlýyor
Bu defa da takýlýp düþüyor kaldýrýmýn kenarýna...
Umutsuzca etrafýna bakýnýrken
Kendi kalkýyor takýlýp düþtüðü kaldýrým taþýna tutunarak...
Gözleri tanýdýk bir sokak arýyor durmadan
Sýrayla geçmek isterken hepspini
Birbirinden yabancý yüzlerle karþýlaþýyor...
Anlýyor yanlýþ yola saptýðýný...
Ama inatla yürümeye devam ediyor...
Belki sonu kendi evine
Belki de tanýdýk bir eve çýkar umudu var hep içinde...
Bilmiyor son girdiði sokaðýn çýkmaz olduðunu...
Artýk çýðlýklarýnýn bile duyulamayacaðý kadar uzaklaþtýðýný....
Farkýna varmýyor geçen zamanýn
Çok geç olduðunu anlamýyor bir türlü...
Çýrpýnýyor durduðu yerde...
Ne geriye dönecek gücü var...
Ne de ileriye yürüyecek bir yolu...
Çaresiz...
Yorgun...
Ve umutsuz bitmeyen gecenin ayazýnda....
Sosyal Medyada Paylaşın: