BİTEN ÇOCUKLUĞUMUZ...

Bizim çocukluðumuzda,
Akþamlarý yoktu sabaha doðan güneþin….
Avuçlarýmýza alýrdýk,
Daðlarýn doruklarýnda kümelenen bulutlarý,
Savrulmazdý umutlarýmýz,
Rüzgarlarýn önünde…

Unutulmazdý geçmiþte yaþananlar,
Uzun kýþ gecelerinin tek eðlencesi olurdu,
Yaþlýlarýn anlattýklarý kahramanlýk öyküleri,
Düþlerimize sýðdýrýrdýk,
Tarihin adýmladýðý nice asýrlarý…

Yönünü þaþýrmazdý zaman,
Yol alýrdý kendi akýþýnda geleceðe doðru,
Kaybolduðunu anlatýrdý
Nice þaþkýn yolcularýn,
Karanlýk yolculuktaki serüvenlerinde…

Belki geçit vermezdi daðlar,
Hemen yolun baþýnda.
Son umudun güneþini yakaladýðýmýzda
Akþamýn kýzýltýlý ufkunda,
Yitip gitmezdi gecelerin zifiri karanlýðýnda.
Hep aydýnlýðý yaþardýk,
Ninelerimizin geceleri aydýnlatan ak saçlarýnda…

Birer þelaleydi baharý müjdeleyen pýnarlar,
Bir masal dünyasýndan harlardý
Demirden daðlarý delerek,
Zapt edilemeyen azgýn nehir olurdu,
Bir tarihi taþýyan…

Ve güneþ battý ansýzýn,
Kayboldu karanlýða açýlan kararan ufuklarda.
Çocukluðumuz bitti artýk.
Ne daðlarýn doruklarýndan
Avuçlarýmýza aldýðýmýz top top ak bulutlar kaldý,
Ne de düþlerimize sýðdýrdýðýmýz,
Tarihin dev adýmlarýyla adýmladýðý asýrlar…
Birer þaþkýn yolcu olduk,
Yönünü þaþýran zamanda….


Sosyal Medyada Paylaşın: