sözlerine lehçe olmak gibi
seni..ben’ce sevmek
belki de aþkýn
ana dilidir bu
seni sesli okurken..dilime yerleþen
ve bir ömre sirayet edecek vazgeçilmezliktir
kalbimize iþleyen
sözlerin demiþken
iyelik ekiyle iliþtirdiðin her cümle sonunda
yükü hafifliyor yüklemin
sonra,
üç noktalýk susuþlar giriyor aramýza
sorular
iþaretlerini býrakýp
üzerinde doðrulurken ünlem olurcasýna
kopyasýný veriyor ya gözlerin
ha iþte
elif gibisin o an
öyle güzel
öyle emin’sin
yaþamak’ demiþsin az evvel
sen diyorum
müfredatý planla sevgili
ben anlamam o iþten
hazýr okumayý da sökmüþken
gözlerinin kahve tahtasýna
seni seviyorum da yazmýþlýðý varken ellerimin
sanýrým kurdeleyi hakettim
kalbine nazýr bahçelerde
uzun soluklu tatile çýkalým
ve sen
sana yaptýðým her güzel þey sonunda
dersimle baðdaþtýrýp.. pekiyi ver sevgilim
yýldýzlarý benden olsun..buse buse teþekkür konduruken
toz konduramadýðým öðretmenimin
dert görmeyesi ellerine
ha unutmadan
ara ara yaramazlýk yapabilirim
sevgili’m öðretmenim
affýna sýðýnarak
affetme beni kendine
tek ayak üstü bir ceza..gözlerinin hapsine
dizlerim çözülürcesine
düþerken tenine,,,
neyse,,
öyle iþte
gerisini sen anla
sevgili’m öðretmenim..