þiirin hikayesini görmek için týklayýnýz
okuduðunuz metnin
alt tuþuna
kalem diyorum
sayfasýyla buluþmadan evvel
mürekkebini demliyor içten içe
iki lafý bir araya getirip
anlamýyla buluþsun diye
ve bu arada
tebessüm belirsin diye gül yüzünde
hemen her gün
zamandan arakladýðý fýrsattan istifade
yarý serseri
yarý geveze
az biraz da aþk diye þerbet serpince üstüne
ha iþte
yazmanýn rutin ritüeli bu
kendimce
kendi dilimin döndüðünce tavaf etmek
kalbinin çemberinde
sevgilim,
sevgilim diye baþlayan bir anlatýya ne kadar hasrettim bilemezsin
bazen çalýlýklara dolanýyor cümleler
liyakatta kusur eden kelamlar düðümleniyor kalemin kursaðýnda
bazen,
karanlýk oluyor her yer
sus’a kesiliyor o an
nasýl desem
mananýn ekseni kayýyor kalemin ayaklarý altýndan
boþluða düþen harfler gibi düþün
sularý çekilen göl yitikliði gibi bu
oltamýn ucuna ne taksam
umuttan yoksun bir bekleyiþ üstünde
saçmalýyor þamandýra
kendi ekseni etrafýnda
neyse
neyse ki
sensiz görülen her rüya , kabusa yoruluyor varlýðýnla
sen gerçek
gerisi hikaye
bu þiir de böyle
..