BENİ BUL
BENÝ BUL
Zerreden filizlenen, ezelden gelen sýrrým
Ruhumun etrafýnda örülmüþ bir hasýrým
Baþtan ayaðý rahmet pýnarýndan süzülen
Ben evlat kavgasýnda Adem’dim hep üzülen
Sanýrlar ki bir korun miras kalan külüyüm
Ben Yesrib diyarýnda Efendimin gülüyüm
Geceydim; ayýn arþa geç uyandýðý kadar
Sabrýydým ki Eyüb’ün çok dayandýðý kadar
Hasýl günahlar bende, ben tövbe sýrtlarýndan
Piþman oldum asýldým, aþkýn sýratlarýndan
Ve göndere çekiyor dualar bayraðýný
Haber edin kurutsun þerler son kaynaðýný
Aþk umup yar elinden zehre kurban olduðum
Kerbela’yým ihanet suyunda boðulduðum
Kanlý vakte kurulmuþ, o emanet topraðým
Hüseyin gibi düþüp, bu gün solan yapraðým
Fatýma’nýn hüznüyüm, beni üzmek kar mýdýr ?
Yürekten Ali geçer, gözler Zülfikar mýdýr ?
Kulaðýmda bir nida yanýk Habeþ’li sesi
Ruhuma dokunuyor ezanlarýn busesi
Silkinseydim yerle bir, titreymiydi yedi kat ?
Kimim ben, kaç kiþidir bu eþrefi mahlukat ?
Ömrüm; evvel ve ahir defterinin arasý
Yazýlýyor talihim zifirin en karasý
Rumi gibi yollara gözlerimdi serdiðim
Ýmkansýzdý vuslatý hayaliydi erdiðim
Denk deðilmiþim aþka, nedir aþk derecesi
Þems’in hasret tozuydum üstümde feracesi
Bir gün kanlar içinde can verdi bak gözlerim
“Beni Bul” sedasýyla kayboldu tüm sözlerim
“Beni bul Ey Aþk !” ben ki, nefret sýcaðýndayým
Bacasý ki sönmüþ bir sevda ocaðýndayým
“Beni bul” beyanýmdýr, eþgalim sana ayan
Mahþer meydaný benim yakanda parmak sayan
O sýla hasretiyle kavrulan aþýk benim
Kovulduðuma bakma sevdalý maþuk benim
Mahçubum ben her gece, yurdum kara bir sema
Kipriklerimden akar, hüzün denen muamma,
Beni bul varlýðýný varlýðýma izah et,
Gözlerinden kalbime ulaþsýn aþk-ý izzet
Yoksa ki vuslatýn kal, baki hasret evladýr
Aþk mahpussa bir kalpte, kalbe hakim Mevla’dýr.
Huriye ERDUGAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.