ÖLÜME KAÇ ŞAFAK KALDIYSA...

Kök hücresinden açýða alýndý masumiyet;
Ýþkillendikçe dünlerinden o saklý maðduriyet,
Kürek kemiðinde kýrýk bir acý ve nüans,
Þairin baþ tacý madem hüzün ve elem,
Nereden baþlasak da bitse bu hezeyan?

Sonra da makbul bir cepken dikeriz
Ve dillendiririz cümlelerle yoðrulan
Aþkýn týnýsýnda bir kayýp sicilmiþçesine
Günü birlik ölüm ve isyan,
Dirildikçe aþka delalet coþku;
Mutlandýkça insan denen bakir yazgý;
Kurudukça gökten yaðan rahmet
Eþliðinde hayata, ýslak bir yorganla
Sarýp sarmalarken bað bozumu düþlerinde
Uyuya kalmýþ bir kýz çocuðu belli ki;
Yorgun kümelerin kesiþtiði
Cennetlik bahçesinde çocukluðun
Bir de kýran kýrana kýyýmlarýn hüküm sürdüðü evrenin
Dolduruþuna gelip de mekân ve zaman…

Hele ki atlas dokunuþlarýn istikbal bildiði
Hüzün eþliðinde garip ve bitimsiz hazan.
Derledikçe iklimleri Tanrý;
Sundukça beyanlarýný insan ýrký;
Göz görmeyince nasýl da kapý dýþarý madem
Gönül yorgunluðunda o garip týný;
Asil coðrafyalarýn bile yüksündüðü;
Kambersiz düðünlerin de miski amberi.

Aþk ki yalýtýlmayan tek duygu,
Kahýrdan çýkýp da yola
Kaðný arabasýndan mütevellit o aðýr aksak vazgeçiþ
Hele ki inkâr ettikçe dünü
An’ýndan kopacak hangi cürümdür de
Galip gelecek kötünün zulmü?
Ah, hayat!
Bayat ekmek tadýnda gece…

Sen sefil garip düþ yýðýný!
Yaðmalandý yaðmalanacak mazlumun zikri.
Bir de yandan çarklý beyanlarýna þerh düþtükçe iblisin,
Kehanet erbabý o yaþlý Çingene’nin;
Kimin nesi ki fesat yürekte
Kalburüstü bir cehalet
Hele ki yoksunluðun resmedildiði
O tek kiþilik hücresinde deli fikrimin
Temennisinde bin bir çapak,
Yoklukla terbiye edilmek mademki nefsin ihlali,
Hangi düþ özürlü sureyi bilesem de dünüme,
Hangi varýlmaz yakasýnýn sýrtýný ellesem de
Bir el vermesini dilediðim
Bir de içimin el vermediði haksýzlýðý
Ýhbar etsem Tanrý’ya…

Ölüme kaç þafak kaldýysa,
Söyle sen kara melek,
Utanmaz yüreklerde asla açmaz mý
Beyaz ve en asil çiçek?
Aþkýn nüansý,
Ömrün de bitmez cefasý,
Gel de saklan cebimin içine sen küçük kuþ
Asla uçma ve kayýp gitme sen de
Büyümeyi de unut, sen çocuk.

Ýkrarý ne ise dünlerin,
Kulpu ne ise takmayý unuttuðum
Hele ki düþtüðüm darda bile
Kesmeden umudu,
El ver Tanrým,
El aman, demeden sokulan nifaklara hayatla
Bir de boy ver,
Sen, sevgili düþlerim
Eremediðim keramete
Yürek yoksun iklimlerden çýkýp da yola,
Varmayý dilediði bilinmeze þerh düþüp de kader,
Sevgiyi baþ tacý yapmanýn
Verdiði en muteber ikram
Yine göklerin þerefine.


Sosyal Medyada Paylaşın: