Her sabah yeniden baþlýyorum kaldýðým yerden Hiç bilmediðim bir hayatýn üst katýndan geçiyor ayak izlerim Yorgun sayfalar çeviriyorum uzun zamandýr Aþk’a tasavvur etmeyen. Duvar diplerinden iðde aðacýnýn kokusunu alýp geliyor rüzgar. Ölürken dokunuyorum bir gölge çiçeðinin kalbine. Ondan kimsesiz kalýyor ellerim. Ve soðuk bir yaðmur vururken gecenin yüzüne Uykuya dalýyor geçmiþim. Solmuþ bir fesleðen yapraðýna saklýyorum sesimi Duyarsan birgün seni ne çok sevdiðimi Sadece fýsýlda olur mu? Ve unutma adamým! Aþk yalnýz kalandýr...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.