Kendimi Ararken Ben

....



Bütün yalnýzlýklarý giyinmiþ gibiyim bugün
Gece katran karasý yorganýný örterken benliðime
Alýþtýðým kuþ sesleri de yok
Yüreðimin bahçesinde uçusan rengârenk kelebekler de
Güllerimin boynu bükülmüþ acýmasýz rüzgârdan
Hiç mi hiç neþeleri yok
Göldeki kuðular da son valsini yapmýþ gibi
Sanki veda ediyor gök yüzüm gökyüzüne, yeryüzüne
Hoþçakal bile diyemeden...





Nasýlým
Nerdeyim
Kimim
Kimlerdenim
Hiç mi hiç haberim yok kendimden...




Uzun yýllar mý geçmiþ aradan
Yoksa zaman mý durmuþ tam kýrýlýp, döküldüðüm yerde
Duymuyorum tik taklarý
Duymuyorum koparýlan takvim yapraklarýnýn hýþýrtýsýný
Þimdi duyduðum tek þey ne biliyor musunuz
Fýrtýnadan daha beter hüzün
Ve öyle bir öpüyor ki gözbebeklerimin çukurlarýndan
Çek git dedikçe
Baðdaþ kuruyor ahvalime





Yok...Yokkkk...
Bu böyle olmayacak
Sevgi dolu þiirler yazmalýyým yeniden
Ben eskisi gibi ben olmalýyým
Kendini çok seven
Biraz þýmarýk
Biraz da cadý hallerimle
Yüreklerde ölümsüz olmalýyým...





Hâdi kýr hüznün zemheri zincirini ellerim
Eskisi gibi herkes neþeni, mutluluðunu kýskansýn
Boþver hayat kendine deðer verdiðinde güzel
Ey aþký savunan masum kalbim
Dolu dizgin aðladýðýn yeter...







nagihan


Sosyal Medyada Paylaşın: