Ey benim saf dilim, bülbül mü oldun
Dert döküp aðlarsýn, akþam vaktinde
Yoksa sen ölmeden, kurban mý oldun
Dert döküp durursun, nemli gözlerle
Ey benim saf dilim, þaþtým ben sana
Dün daha sabrýndan, aðlar gülerdin
Deðiþtin sen birden, ne olmuþ sana
Gün geçmez aðlarsýn, feryat edersin.
Ey benim saf dilim, neyin var senin
Dert verir her sözün, dertsiz insana
El versem bilmem’ ki, nedir þu halin
Her sözde dediðin, düþman baþýna
Ey benim saf dilim, gel’ de kendine
Çatlasýn düþmanlar, senin yüzünden
Derdine hiç yanma, boþ ver haline
Dert deðil bal aksýn, þu saf dilimden.
Ey benim saf dilim, üzme kendini
Ne yaptým ben deyip, kendi kendine
Hiç kimse bilmezse, senin derdini
Haluk var mahlûk var, koþ at denize.
19 Eyl. 17
Ahmet Yüksel Þanlý er