Hiç anlaþýlan biri olamadým! Ne ruhumu anladýlar ne bakýþlarýmý. Oysa piþmanlýklarýmla duþ alýyordum her sabah , tekrarlasamda günahlarý. Siyahlar giyiyorum artýk. Siyahýn, grinin her tonunu hem ruhumda hem bedenimde taþýyorum. Öksüzleþen yanlarýmý intikamlardan uzak tutup uzun namlulu çýðlýklar atýyorum geceye ; en sessiz en soðuðundan . Buharlaþan kelimelirimi yaðmur edip saçlarýna yolluyorum masum masum . Ve sen kirlendiðini sanýyorsun her damlamda. Ýnanma ! Geçmiþin en güzel yaný geçmiþ olmasý! Yarýnýnda ne olduðu önemli deðilmi ; kuruyan yaralarýnýn! Sök kabuðunu yaralarýnýn ve mavi mavi okþa onlarý serçe parmaklarýnla!
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahimkoç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.