SEN, ÇOCUK AFFET BİZİ...

Palazlanan ýþýk nüksediyor;
Bir ram bir rem…
Sakin mizacýnda ölümün
Dokunuyor ellerim sarkaca:
Boyunduruðunda olduðum ne ise
Düþsün yakamdan.
Beyaz yakalý adamlar sevse yürekten
Mavi yakasýnda acýnýn kaþýdýðý elem
Bir de düþlerinde hezeyan,
Yüreklerinde de fevri bir kelam
Ýnsan olmanýn adýný deðil de
Þanýný deðiþ tokuþ ettiði
Bayat bir ferman…

Yine kirli ellerinde çocuðun
Sokakta yaþamayý görev edinmiþ,
Adýnda neden dokunaklý bir sokak ismi?
Neden hüzün bu denli ele geçirir
Söylenmemiþ yalanlarý?
Abla, diyor usulca,
Ablak yüzünde gölgeli sýfatlarýn
Dediði deðil de demediði yara içimde.
Susuyorum ve büyüyor egom
Gölgeler paye verirken sessizliðime:
Aç olmasý mý mühim açýkta kalan ne ise
Onun mu örtmeli üzerini?
Týpký günahlarýmýzý örttüðümüz pervazýnda
Þaþalý hayatlarýmýzýn
Bir can borcumuzu saklý tuttuðumuz
Ve paranýn gücüne sýký sýký tutunduðumuz.

Hala aklým o çocukta
Onun gözlerinin akýnda kanlý insan nefsi,
Nesli tükenmeden
Hayatý ve masumiyeti elleriyle yok etmiþ.
Sarmalý aþkýn… komik bir ferman.
Biz aþka düþtük de ne oldu?
Boyumuz uzadý ve ardýndan aþk çocuklarý.
Ya o çocuk?
Taktým bir kez,
Tam döndüm arkamý kayboldu
Sokaðýn isinde peþine takýlan bir diðer nesne:
Onun da adý,
Sokaðýn doðurduðuna kani bizlerin
Bir sokak köpeði
Yine eksik bir ayaðý
Yine eksik gözlerinde neþe,
Biz eksiðiz hem de öyle böyle deðil,
Esir düþmüþlüðümüzle
Esef içinde olmayý bile beceremediðimiz.

Efkârýndan nemalandým madem
Gideyim de bir sahil lokantasýna
Daðýtayým baþýmdaki hüzün bulutlarýný;
Ýyi de benim karným aç deðil ki
Nereden düþtüyse aklýma
Nefsimin açlýðýna raðbet ettiðim
Bir sokak masalý:
Sokaklar da neymiþ birader?
Ne çocuðu eksik ne köpeði ne kadýný.
Feryatlarýný duymadýðýmýz onca kayýp neslin
Yine faturasýnýn kesildiði hicvi sokaklarýn
Her köþesinde dehlize gebe ruhlarýmýzla salýndýðýmýz
Sakýnýp gözümüzden içimizdeki çocuðu asla
Özgür býrakmayý da aklýmýzdan geçirmediðimiz.

Sen, çocuk, affet beni, bizi,
Dersin elbet:
Sokaklarýn da olsa bir dili.
Açým, açsýn hadi açalým ellerimizi
Rahmetinden nemalandýðým evrenin de
Geride býraktýðý o kocaman ayak izi:
Sükûnun özrü, varlýðýn hicvi,
Yok saydýðýmýz kadar varlýðýmýzýn da hitabet gücü
Yine kondurduðumuz o buse
Evrenin asil tenine:
Aklým sende çocuk,
Kim bilir sen neredesin nerde?



Sosyal Medyada Paylaşın: