paslı bin demir...

kara günde düþtüm karýnca yollarýna
firar gözlerimde haþret sancýlarý
ruhumda namlu ateþi can cekiþleri
gecmeyen günler ise gökyüzüme beyaz bulut lekesi



düþtüm binlerce demir örgülü paþlý pencerelere
bir yanýmda haþret diðer yanýmda kara gözler
adým adým saydým voltalarýmda tespih düþüþlerimi
karar yat dedi ben hep uykusuz kaldým binlerce ruhun icinde



bin ölüm yetmedi bin ah iþittim kurtulamadý
düþtü kanadý gözleri yattýlar kalkamadý dizleri
yanan duvarlarý icimde gömdüm feryatlar yetmedi
yürekler bir bir icleri mavi gökyüzü yüzleri beyaz özgürlük



saydým saydým günler bitmedi
yol gözledim mektuplar gelmedi
gardýyanlar kelebce gibi sözler yetmedi
dar pencereme geniþ gökyüzümü sevdiremedim



cayýn demi suya düþtü
ince belli bardak kýrýldý gitti
ranzaralar resim gibi yüzleri eksilmedi
oy özgürlük vah özgürlük dilimde tüy bitti


yatarým yine olsa yine yatarým
ne gün bitti nede dünyam deðiþti
yol belli deðil yýl gömüldü gitti
ne ben deðistim nede o benden gitti


gece kuru sesler
duvarlar üstüme üstüme düþtü
ne rüzgar yetti nede sicim yaðmurlar
ben beni kaybetti


"hayat ise hep eksik devam etti"






Sosyal Medyada Paylaşın: