düþmüyor kalem kaðýda, deðmiyor mýzrap sarý tele. sen ey sevgili sen, gel hele gel, gönül yamacýma kurul, seyreyle içimdeki cümbüþü... sarý tel kahrýndan erir, kalemler kýrýlýr sevdanýn mahkemesinde. cevrine dayanmazken daðlar, þaþarým, þaþarým bu iþe, ben nasýl kaldým dünden bu güne. ah keþke, ah keþke ben de ölseydim zifir gibi karanlýk bir gecede. tabakamda tütünüm, þiþemde þarabým kalsaydý birer içimlik, ve sol göðsümün üstünde resmin, geçip gitseydim, geçip gitseydim bilinmezlere.. ne mor menekþeler olsaydý gittiðim yerlerde, ne de sevdanýn arap saçlarý dolansaydý göðsüme...
Sosyal Medyada Paylaşın:
niyazi yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.