- Ben insaným, yine geldim; yine giderim elbette Þimdilik bir garip ozan, bir “Yavuz Doðan” dediler… -
Baþý bozuk kâinatýn “Dünya” denen yapýsýnda Toprak ana kisvesine büründüm, “ýslan” dediler. Zülfikâr olup göründüm ol Hayber’in kapýsýnda Ýsmimi Ali bilerek, namýma “Aslan” dediler.
Levh-i Mahfuz kelâmýný hem görüp hem okuyarak Tapduk Emre dergâhýnda Yunus’la aþk dokuyarak Hallacýyken, Enel Hakkýn kerametine uyarak Hem yüzüldüm diri diri, hem artýk “uslan” dediler.
“Fatih” oldum, yine geldim; ismimi bin yýl andýlar Ben “Yediler”le uyurken, hiç uyanmadým sandýlar Sonra benlik denen suçun günahýyla yýkandýlar “Keyfine bak insanoðlu, arkana yaslan” dediler.
Kefenin cebi yok diye, sevdayý da hiçe sayýp Unuttular erdemi de, ne ar kaldý ne de ayýp. Bir yanlýþa sýðýnarak, bütün sözlerinden cayýp “Var mý verdiði nefesi bir daha alan?” dediler.
Oysa insan denen cevher, hem dünde hem bugündedir Bir nefes var, en son çýkar; ömür denen sürgündedir Bil ki hayat, ne parada, ne þanda ne de ündedir Dedim ama, duymadýlar; “ne var ki kalan?” dediler.
Kalan olsa, gökyüzünde yýldýz kadar çoktu nefes Gördüklerinden fazladýr, dünya denen küçük kafes. Çünkü artýk kulaðýna “Gel” diyorken soðuk bir ses Gidenler en son anýnda, “ömür de yalan” dediler.
07.05.2008
Beylikdüzü
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.