Bir kadýn geçti ömrümden Konuþup cümlelerin yarasýný kapatan dudaklarý Ýstanbul’dan daha güzeldi Saçlarý Kýz Kulesi’nden daha eski Bakýþlarý jilet gibi Nereye baksa yýrtar giderdi peyderpey Kollarýnda aðýr þartlarýný taþýrdý hayatýn Genede boynunda çiçekler açmayý iyi bilirdi
Bazen baþý aðrýrdý Ölüm süzülürdü gözaltlarýna Mordan bir kanatsýz kuþ gibi. Migren böyle bir hastalýkmýþ O Ýstanbul’a aþýktý Ýstanbul O’nu hiç umursamazdý Yinede gülerdi Kelebekler kadar kýsacýk Tanrý gülmesini seviyordu Tanrý için gülüyordu
Adý vardý ki kumdan bir fýrtýna Çadýrýný yýkar gibi bedevinin O’nun için Ýstanbul yaðmur demekti Islanýp ýslanýp yürüdüðü bir vaveyla Ben kýskanýrdým Kýskançlýktan gönlümün göðü parçalanýrdý
Bir kadýn geçti ömrümden Ýstanbul’u sevdiðini her gece hatýrlardým Uykusuzluk yapýþýp yakama Sabaha kadar kavga ederdik. Hýçkýrýklar sol yanýma otururdu
Sosyal Medyada Paylaşın:
D162 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.