Tutuşurken şafak

topladým
bahar dallarýndan
günün ebruli gülüþünü
þarabi düþler büyüdü avuçlarýmda
kaçar adým uzaklaþtý hüzün


dipdiri hayaller
süzüldü penceremden
baygýn kokusu nergisin
serpilirken yüreðime


büyüdü umutlar gözbebeklerimde
etrafýmda pervane oldu
kelebekler
dökülüverdi kucaðýma
iðdelerden sevinçler


toprak
döndü yüzünü güneþe
yeþeren sevgiyi tüm cömertliðiyle
býraktý eteðime


rüzgarýn ýslýðýnda aheste naðmeler
ansýzýn
hülyalar gülümseyerek uyanýverdi


sevgi kývýlcýmlarý sýçradý
masmavi gökyüzüne
kamaþtý güneþin gözü
….

deliþmen yakamozlar
öpüþtü mavilerle
yüzümde akdenizin ýlýk nefesi


dingin bir iskelede
dindi özlemler
ruhun gözeneklerinde
hissedilirken depremler


yediveren güller gönlümüzde
elimizde yedi renkli þiir
daðlarken tenimizi aþkýn ateþi
tutuþtu þafak alevimizden…



AA
Sosyal Medyada Paylaşın: