gözlerinin avlusunda terk edilmiþ aþk
yeþil bir yolun sürgün eden uzaklýðýna götürür seni
vadesi dolmuþ bir ayrýlýðýn
ertesinden sesleniyorum sana
say ki sözler anonim
d’uyma
kurtarabildiðin gururunla mutlu musun þimdi
o uzak denilen kalabalýk þehirde
bilmiyorum
bensiz bir gün bile yaþayamazdýn sen
sesin kýsýlýr
nefesin düðümlenirdi
ve tavana diktiðin gözlerine uykular girmez
dört duvar üzerine gelirdi.. deðil mi
önce günler geçti aramýzdan
sonra mevsimler girdi
derken
takvimler düþtü duvar duvar
geçti seneler üstümüzden
seni görmemek
en büyük tesellimdi
bilmezsin gerçi
sensizliðin ertesini
valizinde adýndan ve gururundan baþka yer olmadýðýndan olmalý
istem dýþý býraktýðýn mirasý silemedim kalbimden
yaðmurlar yaðdý yine
yine akþam olup
güneþ doðuyordu kimsesizliðime
ve
gayri meþru aþklar filizleniyordu
terk ettiðin kalbimde
çünkü inanmayý öðrettin bana
sevilebilir biri olduðumu
gülüþümün güzel olduðunu mesela
sarýldýðýnda
adam olduðumu.. sýcaklýðýnla
þimdi o sarayýn arka bahçelerinde
gece kondu mahallesinde geçen onca sene içinde
sokak aralarýnda cirit atýp
yakar top oynuyorum kendimce
ve inan bana
yaþadýðýma inanan bakýþlar altýnda saklambaç oynuyorum
elimi verip
el alýyorum sevdiðini iddia eden kalplerden
sonrasý.. körebe
daha sonrasý yok
yani bütün bunlarý niye anlattým bilmiyorum
eylüle tuz basarken
ve sararmamýþken henüz yapraklar
bir kere olsun sadece bir kere
inanmanýn sarsýlmaz gerçeði iþlese kalbime
ve sevgiyle bütünleþse sadakat
bütün gemileri göðe salardým inan
inanýr mýsýn bilmem ama
unutabilirdim seni o zaman..