İzah Edemedim

Yalnýz kalmayayým diye karanlýkta anýlarýmýzý yanýma alarak
avunduðum çok gecelerim var benim,
çoðuna da çocukluðumu katmýþlýðým olmuþtur.
Bayramý bekler gibi bekledim yolunu,
yazdýðýn satýrlarý baþucuma koyarak
sabahladýðým çok gecelerim var…

Ýnsan neye uzaksa onu özler,
onun yollarýný gözler.
Kavuþmak mý...!!
Boþ ver...
Özlmenin tadýna varmýþsan eðer
kavuþmanýn riskini göze almak istemezsin...

Birgün belki diyerek
her gün ölüp bir umutla dirilmek yoruyor insaný .
Herþey “hiç birgün” dese de
bunu yüreðe kabullendirmek ölümlerin yetmediði andýr.
Hiç bir zaman gelmeyecegini bilerek
her gün yüreðin aðzýnda bir umutla beklemek
aklý izahta çaresiz býrakýyor.
“Sevmeseydim bu kadar keþke “diyorsun ama
ölüye kefenin metresi sorulmuyor...

Bütün þehirlerin giriþlerine asýlan
idam fermanýmdýr bakýþlarýn.
Buz tutmuþ saçaklarda tutunmak istedim kirpiklerine,
rüzgar durdurdu beni.
Kil kokulu saçlarýnýn kentinde kayboldum,
Aþkýn bütün yasalarýna baþ kaldýrarak dolaþtým
sensiz sevgileri yitik saydýðým bu kentin
sis çökmüþ sokaklarýný,
gözlerin tenhalara savurdu beni,
ýssýz köþelerde can verdim.

Gururum ufuklarda bekletirken hasretini
özlemlerimi içime akýttým
kimseye dillendirmedim vefasýzlýðýný
ayrýlýklara yürüyüþün beni ezdi …

Ayrýlýða boyun bükmedim Bir Tanem .
Endamýn kavurdu yüreðimi,
Ýçim yandý..
Bitmedim…
Ama hasret boynumu muhannete büktürdü
Gelmeyiþini kimseye izah edemedim..


Sosyal Medyada Paylaşın: