UMUTLAR TÜKENDİĞİNDE

bülbül dile gelir aðlatýr beni
ahý figan eder sýzlatýr içimi
kabuk tutmaz yaram depreþir
tuz basmak nafile
oldu hayallerim hep çile
kaldým kendimle baþbaþa biçare
hayat bu neylersin
baþladýðý gibi bitmiyor hiçbir þey
yaþanýyor bir bir baþa gelenler
kader bu ayrýlýyor sevenler
buluþurmuyuz yeniden ayrýldýðýmýz yerde
birleþir mi gözlerimiz sevgi denizin de
hayatýmýn en güzel günleriydi seninle
sensiz yaþanýr mý umutlar tükendiðinde
tut ellerimden çýkar düþtüðüm girdaplardan
koma beni sensiz dipsiz kuyularda
yeþersin yeniden sevda filizleri
açsýn solmamak üzere yediveren gülleri
aþktýr coþturan gönülleri
atma kara bir çentik olmasýn aþkýmýza gölge
umudum da yaþam sebebim de sensin
daðýlsýn üzerimizden kara bulutlar
yaðsýn üzerimize sevda yaðmurlarý
çýkaralým topraða gömdüðümüz anýlarý
yaþayalým yeniden yaþanmamýþlýklarý ...





Refik
27 . 08. 2017
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: