Yorgundu bu kadar ‘özgürlükten’ Bir anne kucaðý arýyordu, Ve bir baba desteði yaslanacak. Yorgundu nesneleþmek ten. Ezberletilmiþ çaresizliðin tam da kucaðýna düþmüþtü. Ne kalkabilirsin, ne rahat edebilirsin. Aþklarda bitmiþti onun için. Hazlarda haz vermiyordu artýk.
Anne ben geldim diyordu çaresiz, Tedirgin ürkek ve titrek. Birazda gülümseyerek Anne ben geldim! Anne þaþkýn Sarýlmasýný erteleyerek, Gözlerini kaçýrýp Zihnindeki binbir karmaþayý düzene koyma gayreti Ve geri dönüþe hayreti… …
Fýrtýnanýn kopardýðý daldasýn Kelebeðin kanadýndasýn Bilmem hangi çýkmaz yoldasýn
Uçma dedim uçtun, Kaçma dedim kaçtýn.
Gökyüzü hep böyle mavi, Yýldýzlar hep parlak mý kalacak sandýn. Hayat kendine ulaþmak için yapýlan uzun bir yolculuk. Sense bir yolcu. Kendinden uzak ne varsa oraya uçtun.
Hayatým parçalý bulutlu geçti hep, Parlak bir güneþ, Ve dolunay göremedim. Bir gidiþin yýktý bizi bir dönüþün. Þimdi abin gelecek, Baban iþten dönecek. Ben yutkunurum lakin; Onlar ne diyecek!
Oysa umudunson kapýsýndaydý. atardý kendini yardan aþaðý çocuklar olmasaydý. Tir tir titriyordu, Bu aðustos sýcaðýnda neden üþüyordu. Kapý ziliyse uzun uzun çalýyordu… … Baba ben geldim!
Selahattin Cansýz
Sosyal Medyada Paylaşın:
selahattincansız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.