Kurşini

Þimdi
Yalnýzlýðýmýn en soðuk hali
Ýþlek caddelerde yaðmurun kokusu
Boþ bir duvar kaðýdýna yazýyorum
Islak bir cam parçasý düþüyor göðsüme
Acýyý hangi elimle çizsem
baðrýma kurþini renkte cümleler birikiyor
Yaðmurun sesi
Kuþ sesleri
Rüzgar dokunsa bedenime þiir kokuyor
Islaklýðý ondan kirpiklerimin

Sabaha kaç saat var
Yada yokluðumun hangi demindeyim
Bilirsin
Susmak için geceyi bekler bazý kadýnlar
Sabaha herþey deðiþir
Aynadaki yüzler
Hatta güzelleþir
Unutursun karanlýðý
Arka bahçesinde sardunya kokulu evin

Þimdi yutkunamýyorum bile
Kabuk tutmayan yaralarým
Sonra ilk bakýþta unutulan acýlarým
Pencere pervazýndan sarkan yalnýzlýðým
Hatta ben eskiden de böyleydim
Ýncinirdim
affederdim sonra
Ama sonra öðrendim yaþ olgunlaþýnca
Saç aðarýnca zaten anlýyor insan
Her þeyin yalan
ve her þeyin aslýnda bir hiç olduðunu

Neyse, öyle sustum demekle olmuyor
Ýç sesime yenildim yine
Birde kalbime...

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: