Ben bir kediyim ýslanmýþ yaðmur altýnda, Büzülmüþ sýrýlsýklam bir yavru kedi… Geçip gider insanlar yanýmdan tramvaylar… Görmezler içimdeki korkularý, içimdeki seni…
Bu gece fena yakaladý hasretin, sarhoþum üstelik; Eve de gidemem, yatamam o soðuk yataklarda. Islak-yapýþkan bir karanlýk, kalamam netameli sokaklarda, Kuruþuna kadar da harcadým, cebimde kalmadý metelik; Ama bilmiyorlar seni sakladýðýmý, bendeki deðerini…
Ýnsana þans kaç kere gelir, kaç bahar yaþar insan? Sevmenin-adam gibi sevmenin-fýrsatý fazla mý piyangodan? Ýçimdeki bu korkularýn, kaygýlarýn hesabýný kim verecek? Kim sorumlu; ben mi, sen mi bu kopan fýrtýnadan?
Bu gece anlaþýldý, bu ýslak karanlýk beni fena yakaladý; Bu gece bu ýslak kedi, kendi karanlýðýnda yürüyecek!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.