Fani dünyanýn, ebede açýlan kapýsý, Gökyüzüne uzanan, serviler gölgesinde. Ýnsanlara ayandýr taþlý, toprak yapýsý, Ölen görür bilmeyiz, ne yansýr perdesinde
Hastane odalarý, ölümlere tanýktýr, Bu yüzden yatanlarýn yürekleri yanýktýr. Dünyanýn vefasý yok, o ezelden sanýktýr, Kabristan kokusu var, ölümün nefesinde.
Kabristan bilirmiþsin, sende gömülü kimler? Ýçinden habersizce, üstünde biter çimler. Elif gibi dik durup, vav’a dönmüþtür mimler. Uzanýr nice canlar, hayat neticesinde.
Ýbretlik bir levhayý, görmeye gelirmisýn? Kabristanýn teþnedir, bedenin serermisin? Allah için gözlerden, yaþlarý süzermisin? Beden toprakta çürür, ruh ebet ülkesinde.
Tohumlar çürümeden, filizle dirilmiyor, Ruh bedenden çýkmadan, salasý verilmiyor. Her can acý tatmadan, mezara girilmiyor, Kalkar kabirde ölü, melekler geldiðinde...
Kabristan sessizliði, ürkütür varanlarý, Makberin sakinleri, görürmüþ cananlarý. Azrail geldiðinde, yaþarsýn son anlarý. Bedenler kalkar sinden, sura üflendiðinde.
Mehmet Demirel Sosyal Medyada Paylaşın:
m.demirel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.