Artýk bütün þiirlerim’de hüzün var. Ve eskisi gibi Sen kokmuyor satýrlarým. Bir rüzgarýn uðultusunda uyanýyorum sabaha. Her þey çok geç Zamanýn bir ucunda duruyor solgun yüz hatlarým Ve çakýl taþlarýndan yaptýðým bilyeler, Bez bebeklerim, Ahþaptan sandýklarým. Ýçinde yok olan koskoca bir hayat...
Kendi hayatýmdan çalýyorum. Ekþi erik reçellerini diziyorum üstü açýk raflara. Hayat aðacýna asýlý kalan bir salýncakta hala çocukluðum. Arkamda annemin elleri. Kocaman ayaklarýyla üstüme geliyor dünya. Korkmuyorum.
Yorgun bir bedene týrmanýyorum þimdi Ayak izlerim hiç bir yere varmýyor. Ve dokunmuyor ellerim gök yüzüne. Yaðmurda dindi Ve bütün uðultusu yarýna kaldý suskunluðumun. Her þey eksik Bütün mýsralar her birinden ayrý yazýlmýþ. Geçkin bir kadýný anlatýyorum Hiç kimse ben deðil Þiirlerimde daðýlýyor zaman. Tüvale yansýyan benim resmim.. Sadece bir göz yanýlgýsý, Hepsi bu..."
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.