Çizgi

Ölünce
Kendi yokluðuma bile alýþtým mira.
Diz kapaðýndan öptüm yalnýzlýðýmý.
En çok’ta
Her yara kabuk tutmuyor onu öðrendim.
Her nedense yaðmuru çok sevdim.
Uykusuz geçen
gecelerin sabahýnda
çirkin bir kadýný seyrettim aynalardan.
Yorgun bir yüzün tuvale daðýlmasýný gördüm.
Bütün hikayeler aynýydý.
Odalar daðýnýk.
Sandýk içlerinde hayal kýrýklýðý..
Ve yorgun yüz hatlarým..

Ben yýllarca
Rutubet kokan bir yalnýzlýðýn içinde büyüdüm.
Adýmý anlayýþým bu yüzden.
Artýk ölüme bir çizgi daha çekiyor mýsralarým.
Þiir yazmýyorum.
Kýrýk dökük hatýralar
Dökülüyor göðsümden.
Ýçimde sonbaharlardan kalma
Hüzünler yansýyor saçlarýmýn her zerresine..
Üþüyorum...
Parmak uçlarýmda bin yýllýk deniz.
Herþey okadar boþ ve anlamsýz ki,
Git gide bitiyor ve aðýrlaþýyorum.
Yalnýzlaþýyor ellerim.
Sonra kalbim.
Uzaðým kendime
Dokunmak ne mümkün.

Þimdi göðe söylesem,
sýðarmýyým içine?
Yahut yýldýzlardan bir hayat dizsem
avuç içlerime.
Bir kere olsa gülsem.
Yakýþýr mý hüzün düþmüþ þehrime?
Aldýrma!
Yazdýklarým þiirden öte saçmalýk.
Her neyse iþte...

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: