Ben hep hüzünlü þiirler yazayým sayfalara
acýlardan biriktirdiðim yalnýzlýðýmla
derdimle dertleneyim, kederimle kederleneyim
varsýn boynu bükük rüzgarlar essin saçlarýma
heyecaný kalmasa da eski aþklarýn
sen yine de zincirleri kýr da gel
türküler býrak pencereme
Her seferinde taþlara vurayým baþýmý
ayazlara yenik düþsün aðýtlarým
ya rüyalar yalan ya da bu hayat
varsýn kýyama dursun içimdeki kelimeler
kalemim düþsün ilkin
son defa yazsýn adýmý
ölmekten baþka çarem kalmasa da
gül yarasý kanamadan
mum geceye aðlamadan
hasret yarasýný sar da gel
türküler býrak pencereme
Rüzgar olayým
deli bir kýzýn saçlarýnda
hüznün çýðlýklarýna düþsün baþým
sussayým, kan kusayým
varsýn mevsim kýþa dönsün
kar yaðsýn gönül ülkeme
kirpiklerimin penceresinden sýzýlar aksýn
güftesi hüzün olan
hasretler çekeyim içime bir uzun hava gibi
varsýn bir baþýma kalayým, hep kaybedeyim
yýldýzlar sönsün, rüzgar dinsin, sesler kesilsin
kimse bilmesin kederden kanayan yanýmý
silinmesin hoyrat yazgýlar
sen yine de aþký hecelere böl
türküler býrak pencereme giderken