Bir Mücrim'in Güncesi

Uzun zaman oldu, yazmadým.
Yazmaya vakit mi olmadý, gerek mi kalmadý bilmiyorum...
Yazmadým iþte.
Sanki yazdýklarým çok mu deðerli þeyler, sanki çok mu önemli? bilmiyorum...
Yazacaðým artýk iþte.
Bu gün bir baþlangýç, bir dönüm noktasý. Bugün yokoluþumun varoluþu..
Þair yazmýþ ya; "her sabah uyanýp neden ölmediðime lanet okuyorum"diye..
Ýþte o sabahlarýn ilkini yaþadým.
Lanet okudum, " sus öyle lanet okuma " diyen SENim yoktu..

Gün aymýþ diyenim yoktu iþte...
Cevap yazmadýðým için kýzaným yoktu, sitem edenim yoktu.
Artýk olmayacaðýný idrak etmem zaman alacak sanýrým.
"Yokluk ne zormuþ" demem zaman alacak sanýrým..
ÇÜNKÜ yok diye hissetmiyorum.
Gece yarýsý oldu, tam bir günü devirdik, devirdik dedim deðil mi?
Nasýl alýþacaðým tekil konuþmaya, tekil yaþamaya.. yani sensiz yaþamaya?
Biliyorum sen benden daha betersin þu anda, suskunluðunu binlerce kilometre uzaðýndan bile duyabiliyorum.
Hissedebiliyorum acýný.
Yoksa bu benim acým mý?
Yo sanmam ben bu acýyý yalnýz baþýma yaþayamam, BÝZÝM açýmýz bu !
Korkma, tek baþýna yaþamayacaksýn bu acýyý, bu yoksulluðu, bu yalnýzlýðý.
Herþey bir kenara, beynimi kemiren tek þey; beni bir daha kimse, hiç kimse böyle sevmeyecek..
Hiç kimse konuþmadýðým anlarda bile beni anlamayacak senin gibi,
dahasý; ben kimseye sana olduðu gibi ait olmayacaðým..
kimse ruhumun ta kendisi olamayacak.
Dahil olmayacak kimse nefesime, anýlarýma, anlýk sinirlerime,sevinçlerime.. benliðime.

Kime küfür edeceðim ben þimdi? Birine kýzdýðýmda, istediðim olmadýðýnda,
enayi yerine konulduðumda, ezildiðimde, yorulduðumda..
kime küfür edeceðim þöyle?
Kim çeker beni?
Naletliðimi? öfkemi? ukalalýðýmý, çok bilmiþliðimi kim çeker þöyle?
Kime þýmaracaðým ben þimdi?
Ýçimdeki çocuðu sen çýkarttýn.
Kim avutacak þimdi o çocuðun yoksulluðunu.
Kim onun suskunluðunu bozacak, kim gülümsetebilecek o çocuðun yüzünü,
dahasý kim görebilecek artýk o çocuðu?
Ýçimdeki çocuk seninle çýktý günyüzüne,
tuttu senin içindeki o çocuðun elinden, mutluydular be..!
Güldüler, oyunlar oynadýlar, þýmardýlar, birbirlerine can oldular, ve birlikte..
el ele, ruh ruha öldüler..

Çocuk katili oldum ben.!
Bak þimdi yaa.. Hiç yoktan bir de bu suçluluða büründü ruhum.
Ruhum mu dedim? Pardon. Benim ruhum yok artýk.
Senin ki ile gömüldü anýlarýn bin kat dibine.
Dokunmayalým onlara. Orda ne halleri varsa görsünler.

Bu ilk gün ya..
Kafam karýþýk malum, anlarsýn sen nasýlsa.
Yazacak milyonlarca þey var ama beynimi toparlayamýyorum..
Anlatacaðým her þeyi. Tek tek anlatacaðým.
Kimisini okuyup, dinleyip gülümseyeceksin merak etme,
ama kimisini sadece kendime saklayýp kilitleyip hapsedeceðim acýmasýzca...

Hazýrmýsýn bir Mücrim’in güncesine..
Sosyal Medyada Paylaşın: