Ben, ana çocuðuyum.
Anne nedir, bilmem.
Hep ana dedim büyüdüm, anama.
Dilim dönmez anneye.
Hayatýmda bir kez demeye kalktým onu’ da birine yað çekmek için.
Bir haným efendiye söyledim.
Onda’ da elim dilim dolaþtý, vaz geçtim teyze demeye baþladým.
O kadýna.
Ben hep, ana eli öptüm.
Ve!
Ana sütü emdim, anam dedim büyüdüm.
Düþtüm anam dedim, kalktým ben yine anam dedim
Yadýrgamayýn.
Ana dediðim için, anama.
Kutsaldýr bizim, için analar
Onlar yüzündendir.
Kavgamýz dövüþümüz.
Þerefimiz namus meraklýsý olmamýz hepsi onlar yüzündedir..
Yeri gelir onlar için kavga eder.
Onlar için, dövüþürüz.
Yeri gelir, onlar için kavgada, ana avrat düz gideriz.
Ah anam ah!
Yine geldin aklýma.
Sen þimdi içimde buruk bir acý, boðazýmda bir düðüm oldun.
Gözlerimde eksilmeyen yaþ,
Yüreðimde sönmek bilmeyen bir yangýn oldun.
Seni nasýl unuturum.
Aldýðým nefes yediðim aþ içtiðim su gibi aklýmdasýn.
Ah anam ah!
Seni çok, ama çok özlüyorum.
09 Aðustos 2007
Ahmet Yüksel Þanlý er