KENDİN KENDİN OL

Bin yýllýk Mecûsi, ateþi söndü
Yalancýnýn mumu, yaksa da söner.
Makamla, mevkiyle; malla, evlatla…
Alçaltýr, yükseltir; kulunu dener.

Daha erken diye; gönlünü eðle
Nefsi serbest býrak, “deh” de ve yeðle
O, Büyük Okyanus; bir “kün!” emriyle (*)
Rabbim diler ise, temmuz’da donar.

Bize göre deðil, ne sað ne de sol
Hak’tan gayrý yoktur, baþka çýkar yol
Ele bel baðlama, kendin kendin ol
El atýna binen, çok çabuk iner.

Bir insan ki baþý, rükûa eðe
Özne, yüklem esas; tümleç de öge
Bülbül gül dalýna, arý çiçeðe
Çöplüðe kargalar, sinekler konar.

Dâimâ hizmet et, sakýn ha yýlma
Zevke, eðlenceye; ne olur dalma
Doðru yolu bulda, asla ayrýlma
“EDEBÝYLE gelen, LÜTUFLA döner…”

09/08/’17
Hanifi KARA

(*) Kün: “Ol” demektir.

Sosyal Medyada Paylaşın: