GURBET DEDİKLERİ

Kalýnca doðunun ýssýz köyünde,
Bembeyaz gecede bir dað evinde,
Islýk çalar çýrýlçýplak aðaçlar.
Korku salar etraftaki yamaçlar.

Yarýnca geceyi kurþunun sesi,
Ölüm düþüncesi sarar herkesi.
Çakallar ulurken daðlardan daða,
Sokulurdum bense soðuk yataða.

Gurbet, yataðýmdan daha soðuktu.
Dilimden anlayan hiç kimse yoktu.
Konuþurdum çoðu zaman kendimle.
Baþ baþa kalýnca kendi derdimle,

Alýnan her nefes hasret doluydu.
Gurbet dedikleri yoksa bu muydu?
Diye düþünüp de dönüp dururken,
Susardý çakallar sabah olurken.

Gri sabahlarýn tezek kokusu,
Getirirdi köye ölüm korkusu.
Çökerdi bir kasvet yaðdýkça karlar.
Titrerdi yürekler estikçe rüzgâr.

Ölen kimmiþ diye kimse sormazdý.
Sorsa da birisi, duyan olmazdý.
O günler böyleydi çekilen çile.
Ýtler de aðlardý garip halime.

Hep ayný yaþandý gurbette günler.
Unutmam ömrümce geçse seneler,
Ne zaman çalýnsa gece bir ýslýk,
Sanýrým kapýmda yine yalnýzlýk.


Sosyal Medyada Paylaşın: