Mesela Yazarken bile insanýn içini acýtan bir þey var bu þiirde. Ve bir çok mýsrasý eksik. Çoðu þey bir yalana karýþýyor. Ellerim anlamýný yitiriyor. Düþünsene mürekkep kokmuyor sayfa aralarý Herþey tek bir cümlede bitiyor sanki. Güvenmek, Ve sevmek, Hiç birinde ben yokum. Gün kýzýl sonrarasý bir yalnýzlýða dönüþüyor Sessizce aðýrlaþýyor bedenim.. Kuytular gri bir iz býrakýyor ardýnda Solgun bir gök. Sonra bir veda busesi düþüyor avucuma Gecenin sessiz loþ ýþýðýnda. Yalnýzlýk, Yorgunluk Hepsi ayrý dili konuþuyor. Eski bir þiiri okuyorum, eski bir hayat. Hepsi aynada bir yansýma Bende bir gölgeyim, Sadece gölge...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.