GÜLÜŞÜNE HASRET KALDIM

hayatýmda tesadüflere yer yok sanýrdým
ama yanýlmýþým iyi ki seni tanýdým
dalgýn bir þekilde yürüyordum sana rastladým
kader bu ya kazayla omuzuna vurmuþtum
ikimiz de bilemezdik
o günün hayatýmýz da dönüm noktasý olacaðýný

sihirli bir deðnek deðmiþ gibi
ne kadar olumsuz þey varsa hayatýmda
hepsinin silinip geri de kaldýðý gündü
yeni bir yaþama merhaba dedim
attým ilk adýmý mý seninle

bir görüþte aþýk oldum eridim gözlerinde
o kadar sevgi dolu bakýyordun ki
bir anda kaynaþtýk birbirimizle
saplanmýþtý erosun oku yüreðimize

sanýlanýn aksine uzun sürdü sohbetimiz
ne kadar da ortak yanýmýz varmýþ
kelimeler bitse de anlaþýyorduk gözlerimizde
havanýn soðuk olmasýndan deðildi bedenimizin titremesi

pür dikkat süzüyorduk birbirimizi
hissediyorduk nefesimizi
ellerimiz birleþmiþ parmaklarýmýz kenetlenmiþti
içimizdeki ateþ sönmemecesine alevlenmiþti

ayaklarýmýn yerden kesilmesi için
bir dokunuþun yeterdi
hani en güzel aþklar masallar da yaþanýr
imkansýz gelir ya insana
sen de benim için öyleydin
kaf daðýnýn arkasýnda ki perikýzý gibiydin

bana seni ne kadar sevdiðimi sorma
kendimi sen de bulduðum için aþýðým sana
mutluluktan insan sarhoþ olur mu deme
sen beni sýkýca ’’Sar ben Hoþ’’ olurum zaten

seni ne kadar sevdiði mi bilmek istersen
papatya fallarý açmana gerek yok
baþýný kaldýr gökyüzüne bak
kümelenmiþ yaðmur bulutlarýndan
gözyaþlarým sen diye düþecek

ellerini aç tutabildiklerini tut
sevgim damla damla biriksin avuçlarýnda
hani tutamayýp kayanlar var ya
onlar da aþkýmýzdan iz býraksýn
çýkmaz bir sokakta kaldýrým taþlarýnda ...




Refik
02 .08 . 2017
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: