Çocuktum, bir hayal kurmuþtum
þair olacaktým
sevdalýsý olduðum çiçekler sunacaktým,
þiirler yazacaktým kara gözlü bir kýza
yazamadým. Baðýþlar mý beni hayat
hüzün yüzlü bir çocuktum
çizmeyi, okumayý, yazmayý hayaller kurmayý seven
hayal gücümün sýnýrlarýný zorlayarak,
hayatý anlamaya çalýþacaktým
mavi mavi denizlerde dalgalanacaktým
sözler vardý içimde
kalbimi mutluluk þiirleriyle sývayacaktým.
uzak ülkelerde sevgilime mektuplar yazacaktým
yazamadým.
düðün dernek kuracaktýk
telli duvaklar içinde
dudaklarýnda su içirecektim ceylanlara
bilemedim sevginin de bir gül olduðunu
gönülde açarken gözde solduðunu
çocuktum soðuk bir iklimde üþürken
sýmsýcak hayaller kurduðumu
hep mazlumlardan yana durduðumu
bilemedim
bir pýnarýn suyu da hasretle kuruduðunu
yaralý bir ceylanýn yüreðinden vurulduðunu
tükendik þimdi, yýllar gibi yaralandýk
gözümde hüzün, yüzümde çizgiler kaldý
kalp kýrgýn
gönül dargýn
düþler yorgun
diller suskun
vuruldu bir bir umutlarýmýz
bilseydim büyümezdim
soldu dudaklarýmýzda gülümseyen gül
dallarý kýrýk bir aðaca býraktýk gözyaþýmýzý
kýrýldý kanadýmýz kolumuz
dað dað cefalarla örüldü yolumuz
dilimde þarkýlar, koynumda þiirler yok artýk