þuramda yaralý kýrlangýç gibi yaþýyorsun uzak kentlerin dumanlý gözlerini andýrýyor bana ayýrdýðýn suskunluðun kaç hikayeden biçmiþler ömrümü bilmiyorum topladým hepsini de büyüdü aynada yüzün koþtum sana kýzýl kubbelerden toz olup döküldüm saçlarýna sessiz ressamýn son rüyasýndan geçtim öksüz çocuðun aynada kýrýlan yansýmasýndan doðdum ayýn gölgemi ufaladýðý yollardan geçtim de geldim gülümsedi gözlerimin içindeki çocuk kimsesizliðinin penceresine menekþeler dizdim âh, içimden biri gibi gülüyorsun sýðamýyorum ruhuma göðsümün orta yerinde baðýrýyor yalnýzlýðýmýn zembereði bilmiyorsun kaç gece infilâk etti sabaha beþ kala aklýmýn zindanlarýndan kaçýp kalbime düþtüðün zamanlar geldim sana gözbebeklerinde gördüðüm yüzümle zamanýn yaðmuruna þemsiye açtým çünkü bulutlar sustuðunda þiirimden yaðardý yaðmur o an zaman kavramý yoktu ölüm bile yoktu güneþ çekmiþti yorganý üstüne sadece biz vardýk biz’den vazgeçip iz olduðumuz günlerden kalandýk...
✒T.Y.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Apsara Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.