Hayatın Getirdikleri

Biraz yorgun, biraz daðýlmýþ.
Biraz acý, biraz öfke.
Günden güne birazlar çoðalýyor.
Her gün biraz daha dert yüklüyor hayat omuzlarýma.
Dayanamayacak gibi hissediyorum.
Aðlamak istiyorum.
Geceler boyu hýçkýra hýçkýra, nefessiz kalana dek, gözyaþým kuruyana dek.
Ama aðlayamýyorum.
Acýlarýmý gözlerimden damla damla akýtamýyorum.
Acýlarým içime akýyor.
Ýçin için, içime aðlýyorum.
Acýlardan sonsuz bir okyanus var içimde.
Acýlarým kadar büyük bir de öfkem var.
Öfkeler birikiyor, bir volkan gibi sýcak
Ýçimi yakýyor, sönmek bilmiyor.
Bazen içimi, dýþýma vurmak istiyorum.
Volkanýmla her yeri, herkesi, herþeyi yakmak istiyorum.
Sonra okyanus örtüyor volkanýn üstünü
Yakma diyor, yakma yeterince acý var okyanusta
Yanan sen olursun okyanusa bir acý da sen ekleme diyor.
Öfkesini acýsýyla örtüp suskunluða bürünüyor.
Suskunluða bürünse bile ikisi de biliyor;
Bir gün okyanus taþacak, volkan patlayacak.
O zaman herþey bitecek.
O güne dek sürecek bu sessizlik.
Hayat bir kez daha gösteriyor iþte gülmeyen yüzünü.
Hayat düþürüyor, boðuyor, yakýyor, yýkýyor.
Ama her gün daha çok güçleniyorum.
Belki de gücüm tükeniyor bilemiyorum.
Ancak güçlü olmak zorundayým.
Çünkü hayat;
Güçlü olmayanlar için çok daha fazla acý.
Sosyal Medyada Paylaşın: