SÖZ SANA SÖZ...

Saklý sancýlarý ayyuka çýksa da
Þansýz þiirin
Ýç dökümlerini lav eden kalemi prangalý þair.

Göllerin durgunluðuna yakalanmaksa
En mahiri,
Sevda þarkýlarýný dolamaksa diline
Ahir zamanýn,
Kanatan hükmüne tahammül edemez insan
Koylarýnda bilinmezin.
Týnýsýnda ahkâm, gözlerinde kem;
Týrnaklarýný geçirmekse sývasý dökülmüþ
Gönül odamýn geçit vermez suretine.

Devþirmeli duygularý
Kutuplarý ala boyayýp ve uzanmalý
Boylu boyunca ekvatorun sýcak kokulu topraðýna.
Geçit vermez ki hüzün,
Sarmalýnda ölümün dip sancýsý geldi yine gecenin,
Cümleleri saðaltýyorum usul usul
Kenetli heceleri b/ölüyorum ortadan,
Kan çýkmazsa
Hizaya gelecek dostum düþmaným.

Þimdi maðlup bir acýyla susmak vardý,
Diyor ya þair:
Öfkesi azýmsanmazken, kuytulardaki
O rahvan ve dingin týný nerede hani?
Nerede engebeli yokuþlar?
Nerede yoksunluðun yarým izmariti?

Büyümeli bir an evvel
Büyüdükçe evin sardunyasý,
Az sonra sulamalý da ve unutmadan kuþlarý
Garip doðanýn sefil göçebe maðdurlarý.

Söz sana, söz,
Pekiþen aþkýn kývamýný tutturamadým gitti
Ve gidik aklýmýn atmýþ d/evrelerine
Sokulan hücre zaafýyla, adresime
Geri dönen zarfsýz, noksan mektuplarý:
Öyle ya, baþýnda nüktedan bir coþku
Az sonra baþlayacak yaðmur öncesi
Açmalý yüreðin þemsiyesini:
Hem belli mi olur
Akan gözlerinden mektubun þaþaalý mor mürekkep
Bir da kaykýlmýþlýðýn hüviyetini
Sakýnýrken gözlerimden.

Uyu, sen, uyu sevgili
Þiirin kollarýnda ben koklarken hüznü,
Duyduðun bil ki þiirlerin Ýlahi göçebe kokusu:
Ben gibi yýkandýðým ýrmaklarýnda
Hüzünlü þarkýlardan damlayan aðýr aksak
Týpký aþk hikâyelerinde
Elini tutarken zengin âþýk
Fakir bir þaire tutulmuþken kör kütük.

Sakýn ha, çýkmasýn artýk insanlýk zývanadan,
Zanlarý da tehir etmeli
Ay güneþ ile arasýný bozmadan
Teðet geçen bulutlara dokunmayý da unutma
Ve unuttuklarýmý sal ansýzýn
Aklýmýn apak kusurlarýna
Niyaz ederken gecenin köle vakti.

Ben gibi kul köle aþka nazir edenlere de
Dinmeyen öfke
Hani galeyana gelir de abdalýn biri
Pür-ü pak döker içinin küllerini
Yanýk yüreðimin de bam teline
Ismarladýðým kadarýyla… zaman diyorum sevgili:
Evet, zaman tükenmeden
Bir de iksirini içtiðimiz þu nahoþ evrenden
Aþka hükümdar kelamý da yüz göz etmeden
Sevmeye var mýsýn kendince
Ve sevilmeyi tehir etmeden
Bakmasan da gözlerime
Hele ki feri sönmeden güz yangýnlarýnýn,
Aman vermeden çekip gitmeli kimselere sezdirmeden.



Sosyal Medyada Paylaşın: