Laleler Ellerimde Küserdi
Yýl doksanlar,
Lise çaðlarý
Ahh! Þimdi gözlerimin önünden bir film gibi geçiyor,
Ýshakpaþa sarayý,
Aðrý daðlarý,
Nuhun gemisi, Meteor çukuru,
Balýk gölü,
Keþiþ baðlarý
Çocukluðum,
Çýplaklýðým
Ekmeðe açlýðým, suya susamýþlýðým
Fakirliðim…
Tabiat ana, tüm doðurganlýðýyla doðururdu yeþili,
Tarlalar sapsarý,
Çayýrlar, kýrlar yemyeþil
Daðlarda laleler, gelincik sürüleri
Çiçek çiçek her yan,
Her yan kekik kokusu…
Talebeydik,
Tüm talebimiz insan kalmaya yönelikti
Ýnsanlýðýn damarlarýna sevgiyi,
Umudu þýrýnga etmek, týka basa
Sevgi tohumlarý ekmek kayalýklara,
Kuþlarýn kanatlarýna barýþý iliþtirip
Uçurmak, adýný bilmediðimiz ülkelere doðru
Ve gökyüzünü çocukluðumuzun elleriyle boyamak maviye,
Daha maviye,
Daha umuda…
Haram bilmedik,
Yemedik,
Kimsenin kümesinden tavuðunu,
Dalýndan eriðini,
Bostanýndan marulunu çalmadýk
Tek hýrsýzlýðýmýz, güneþin yüzünden ýþýk çalmaktý
Yýldýzlarý koparýp çalmak gökyüzünden geceleyin.
Ve bir körpenin yüreðinden aþký.
Bir çocuðun bakýþýndan masumiyeti,
Bir eþeðin gözlerinden güzelliði,
Bir koyunun gözlerinden saflýðý öðrendik biz
Kalbini kýrmadýk hiçbir gülün, dikenine raðmen
Ezmedik bir karýncayý, canýmýzý yaksa da
Sevmekten baþka günahýmýz yoktu…
Bir kýz vardý, yüzü güzeldi,
Kalbini bilemem,
Hiç yakýn olamadýk,
Benden haberi bile yoktu
Ama yüzü güzeldi
Seviyordum,
Çocukça, dokunmadan,
Uzak uzak,
Çok deðil, azar azar
Tüketmeden,
Ziyan etmeden seviyordum
Çocukluðumdan kalma bir alýþkanlýk olmalý,
Hâlâ ayný, hâlâ ziyan etmeden seviyorum
Ziyan edilse bile sevgim…
Hali vakti iyiydi kýzýn, memur çocuðuydu
Biz fakirdik,
Annemin çoraplarýyla kaç kez okula gittiðimi bilirim,
Kaç kez aç…
Her gün, daðdan lale toplamaya giderdik
Sevdiðimiz kýzlara sunmak için,
Ben, laleleri elime, cesaretimi kalbime toplardým,
“yarýn bu laleler, onun olacak” derdim
Okula geldiðimde, heyecaným kat kat olurdu,
Kalbim yer deðiþtirirdi adeta,
Yakalayamazdým.
Bahçeye girer girmez,
Yoksulluðum bir eþkýya misali
Aklýmýn, kalbimin yolunu keserdi,
Nereye derdi,
Çelme takardý,
Düþerdim,
Umutlarým kýrýlýrdý bir çay bardaðý gibi
Daðýlýrdý,
Toplamaya cesaretim olmazdý,
Korkardým.
Laleler ellerimde küserdi…
Bir fizik hocasý vardý,
Ferhat Dökmeci
Güzel yüreði vardý, bilirdim,
Toprak kokardý yüzü gözü, elleri,
Gözlerinden hep bir þiir kayardý
Kim bilir kimin gök yüzüne doðru
Derindi, çok derindi.
Gözlerim ona takýlýrdý her sabah,
Ayný yerden ayný bakýyordu hep
Bana kýzdýðýný düþünürdüm,
Onun da beni sevmeye layýk görmediðini,
Ayýpladýðýný düþünürdüm hep
Yýllar sonra konuþtuk,
Meðer ahvalimi anlýyormuþ o
Ve aðlýyormuþ içine,
Beni her öyle gördüðünde
Doðru ya bir çocuðu en iyi annesi, babasý anlardý
Ve aðlardý yürekli…
O da bir annemizdi, babamýzdý okulda.
Bize sadece fiziði deðil,
Dürüstlüðü,
Ýyi insan olmayý öðretirdi,
Söz verirdik,
Tutardýk…
Talebeydik, hayatýn da bizden talepleri vardý,
Verdik, karþýlýk beklemeden verdik,
Sevgi verdik,
Umut verdik,
Aþk verdik.
Helali hoþ olsun.
Ben tabiata, hayata, her þeye, herkese verdiðim sözleri tuttum,
Bir, anneme verdiðim sözü tutamadým,
Her üzüldüðümde, her defasýnda,
Onun bana kýyamaz yüreðine sýðýnýr,
Avuçlarýna saklanýrdým,
Yüzünü bakýþýmla okþardým,
Bana üzüldüðünü çok iyi bilirdim,
“üzülme anne, kimse artýk beni üzemeyecek, canýmý acýtamayacak” derdim.
Ben anneme verdiðim sözü hiç tutamadým…
Affet beni anne,
Ben bir sevgi aðacýyým,
Dallarýmda kuþlar, böcekler
Dallarýmda aþk...
Dallarýmý kýrdýlar birer birer,
Yapraklarýmý koparýp gittiler,
Kurudum, yine yeþerdim,
Öldüm,
Yine doðdum gözlerinden,
Yine þefkatinden, sevginden doðdum
Yaþamayý baþardým
Affet beni anne,
Bana kim ne yaparsa yapsýn
Ben yine de kötü olamýyorum.
Anne!!!!!
Uyan!
Çocukluðum, saflýðým, iyi niyetim geçip gidiyor gözümün önünden…
Anne uyan bana sýkýca sarýl,
Kötü olmak istemiyorum…
Lise fizik öðretmenim Ferhat Dökmeci’ye vefa ile, sevgi ile...
S.U.
Serkan Uçar
13.07.2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.